یادم آمد که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم

پر گشودیم و در آن خلوت دلخواسته گشتیم

ساعتی بر لب آن جوی نشستیم

تو همه راز جهان ریخته بر چشم سیاهت

من همه محو تماشای نگاهت 

                                              آسمان صاف و شب آرام

                                                بخت خندان , زمان آرام

خوشه ماه فرو ریخته بر آب

شاخه ها دست برآورده به مهتاب

شب و صحرا و گل و سنگ

همه دل داده به آواز شباهنگ

یادم آمد تو به من گفتی

از این عشق حذر کن

لحظه ای بر این آب نظر کن

آب آینه ی عشق گذران است

باش فردا که دلت با دگران است

تا فراموش کنی چندی از این شهر سفر کن

با تو گفتم (( حذر از عشق ندانم ))

سفر از پیش تو هرگز نتوانم

نتوانم

روز اول که دل من به تمنای تو پر زد

چون کبوتر لب بام تو نشستم

تو به من سنگ زدی , من نه رمیدم نه گسستم ..... ))

باز گفتم (( که تو صیادی و من آهوی تو هستم

تا به دام تو در افتادم همه جا گشتم و گشتم

حذر از عشق ندانم , نتوانم ))

...

اشکی از شاخه فرو ریخت

مرغ شب ناله ی تلخی زد و بگریخت ...

                                                   اشک در چشم تو لرزید

                                                      ماه بر عشق تو خندید

یادم آید که دگر از تو جوابی نشنیدم

پای در دامن اندوه کشیدم

نه گسستم نه رمیدم

رفت در ظلمت غم آن شب و شبهای دگر هم

نگرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم

نه کنی دیگر از آن کوچه گذر هم

بی تو اما به چه حالی من از آن کوچه گذشتم ...

(( فریدون مشیری ))
 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: